ویسکوزیته بالای اتر سلولز می تواند عملکرد حفظ آب ملات گچ را بهبود بخشد؟

ویسکوزیته یک پارامتر مهم عملکرد اتر سلولز است.

به طور کلی، هر چه ویسکوزیته بالاتر باشد، اثر حفظ آب در ملات گچ بهتر است. با این حال، هرچه ویسکوزیته بالاتر باشد، وزن مولکولی اتر سلولز بیشتر می شود و کاهش حلالیت آن تأثیر منفی بر مقاومت و عملکرد ساخت ملات خواهد داشت. هر چه ویسکوزیته بیشتر باشد، اثر ضخیم شدن روی ملات آشکارتر است، اما نسبت مستقیمی با آن ندارد.

هر چه ویسکوزیته بیشتر باشد ملات مرطوب چسبناکتر خواهد بود. در طول ساخت و ساز، به صورت چسبیدن به سوهان و چسبندگی زیاد به بستر ظاهر می شود. اما کمک چندانی به افزایش مقاومت ساختاری خود ملات مرطوب نمی کند. علاوه بر این، در حین ساخت، عملکرد ضد افتادگی ملات مرطوب مشخص نیست. در مقابل، برخی از اترهای متیل سلولز با ویسکوزیته متوسط ​​و کم اما اصلاح شده عملکرد عالی در بهبود استحکام ساختاری ملات مرطوب دارند.

مصالح دیوار ساختمانی عمدتاً سازه های متخلخل هستند و همگی جذب آب قوی دارند. اما مصالح ساختمانی گچ که برای دیوارسازی استفاده می شود با افزودن آب به دیوار تهیه می شود و آب به راحتی توسط دیوار جذب می شود و در نتیجه آب لازم برای هیدراته شدن گچ و در نتیجه مشکل در ساخت گچ کاری و کاهش استحکام باند و در نتیجه ایجاد ترک، مشکلات کیفی مانند گود شدن و پوسته شدن می شود. بهبود حفظ آب مصالح ساختمانی گچ می تواند کیفیت ساخت و نیروی چسبندگی با دیوار را بهبود بخشد. بنابراین عامل نگهدارنده آب به یکی از مواد افزودنی مهم مصالح ساختمانی گچ تبدیل شده است.

گچ کاری، گچ چسبانده شده، گچ درزبندی، بتونه گچ و سایر مواد پودر ساختمانی استفاده می شود. به منظور تسهیل در ساخت و ساز، کندگیرهای گچ در طول تولید اضافه می شود تا زمان ساخت دوغاب گچ طولانی شود. از آنجایی که گچ با Retarder مخلوط می شود که فرآیند هیدراتاسیون گچ همی هیدرات را مهار می کند. این نوع دوغاب گچ قبل از اینکه ببندد باید به مدت 1 تا 2 ساعت روی دیوار نگهداری شود. بیشتر دیوارها خاصیت جذب آب دارند، به ویژه دیوارهای آجری و بتن هوادهی. دیوار، تخته عایق متخلخل و سایر مواد سبک وزن دیوار جدید، بنابراین عملیات نگهداری آب باید روی دوغاب گچ انجام شود تا از انتقال بخشی از آب موجود در دوغاب به دیوار جلوگیری شود و در نتیجه هنگام سخت شدن دوغاب گچ، کمبود آب و هیدراتاسیون ناقص ایجاد شود. باعث جدا شدن و کنده شدن درز بین گچ و سطح دیوار می شود. افزودن عامل نگهدارنده آب برای حفظ رطوبت موجود در دوغاب گچ است تا از واکنش هیدراتاسیون دوغاب گچ در سطح مشترک اطمینان حاصل شود تا از استحکام پیوند اطمینان حاصل شود. عوامل نگهدارنده آب معمولاً اترهای سلولز هستند، مانند متیل سلولز (MC)، هیدروکسی پروپیل متیل سلولز (HPMC)، هیدروکسی اتیل متیل سلولز (HEMC) و غیره. علاوه بر این، پلی وینیل الکل، آلژینات سدیم، نشاسته اصلاح شده، خاک دیاتومه، پودر خاک کمیاب نیز می توانند برای بهبود عملکرد استفاده شوند.

مهم نیست که چه نوع ماده نگهدارنده آب می تواند سرعت هیدراتاسیون گچ را به درجات مختلف به تعویق بیندازد، زمانی که دوز کندکننده بدون تغییر باقی بماند، عامل نگهدارنده آب به طور کلی می تواند گیرش را برای 15 تا 30 دقیقه به تاخیر بیندازد. بنابراین می توان میزان کندکننده را به طور مناسب کاهش داد.