Wat is de traditionele methode voor het plakken van tegels? En wat zijn de tekortkomingen?

De traditionele methode voor het plakken van tegels, beter bekend als de "directe bindingsmethode" of "dikbedmethode", omvat het aanbrengen van een dikke laag mortel direct op het substraat (zoals beton, cementbord of gips) en inbedden de tegels in het mortelbed. Hier is een overzicht van het traditionele tegelinstallatieproces en de tekortkomingen ervan:

Traditionele tegelvergistmethode:

1. Oppervlakvoorbereiding:
   • Het substraatoppervlak wordt gereinigd, geëgaliseerd en geprimed om een ​​juiste hechting en bindingssterkte tussen het mortelbed en de tegels te garanderen.
2. Mixing mortar:
   • Een mortelmix bestaande uit cement, zand en water wordt bereid op de gewenste consistentie. Sommige variaties kunnen de toevoeging van mengsels omvatten om de werkbaarheid, waterbehoud of hechtingseigenschappen te verbeteren.
3. Mortel toepassen:
   • De mortel wordt op het substraat aangebracht met behulp van een troffel, gelijkmatig verspreid om een ​​dik, uniform bed te creëren. De dikte van het mortelbed kan variëren, afhankelijk van de grootte en het type tegels, meestal variërend van 10 mm tot 20 mm.
4. Tegels insluiten:
   • De tegels worden stevig in het mortelbed geperst en zorgen voor volledig contact en dekking. Tegelafstandhouders kunnen worden gebruikt om een ​​uniforme afstand tussen tegels te behouden en de toepassing van de mortel te vergemakkelijken.
5. Instellen en uitharden:
   • Zodra de tegels zijn ingesteld, mag de mortel gedurende een bepaalde periode genezen en uitharden. De juiste uithardingsomstandigheden (temperatuur, vochtigheid) worden gehandhaafd om optimale bindingssterkte en duurzaamheid te bevorderen.
6. Bevelverbindingen:
   • Nadat de mortel is genezen, zijn de tegelgewrichten gevuld met mortel met behulp van een vinaat of rakel. Overtollige mortel wordt van de tegeloppervlakken afgeveegd en de vel wordt overgelaten om te genezen volgens de instructies van de fabrikant.

Tekortkomingen van de traditionele tegelvergastmethode:

1. Langere installatietijd:
   • De traditionele methode voor dikke bed vereist meer tijd en arbeid in vergelijking met moderne tegelinstallatiemethoden, omdat het meerdere stappen omvat, zoals het mengen van mortel, het aanbrengen van mortel, het inbedden van tegels, uitharding en voegen.
2. Verhoogde materiaalverbruik:
   • De dikke laag mortel die in de traditionele methode wordt gebruikt, vereist een groter volume mortelmix, wat resulteert in hogere materiaalkosten en afval. Bovendien voegt het gewicht van het mortelbed belasting toe aan de structuur, vooral in hoogbouwgebouwen.
3. Potentieel voor bindingsfalen:
   • Onjuiste oppervlakte -voorbereiding of onvoldoende morteldekking kan leiden tot een slechte hechting tussen de tegels en het substraat, wat resulteert in bindingsfalen, tegeldetachement of kraken in de tijd.
4. Beperkte flexibiliteit:
   • Het dikke mortelbed kan geen flexibiliteit missen en mogen geen beweging of afwikkeling in het substraat herbergen, wat leidt tot scheuren of breuken in de tegels of velgewrichten.
5. Moeilijkheid bij reparaties:
   • Het repareren of vervangen van tegels die zijn geïnstalleerd met behulp van de traditionele methode kan een uitdaging en tijdrovend zijn, omdat het vaak vereist dat het hele mortelbed wordt verwijderd en nieuwe tegels opnieuw installeert.

Hoewel de traditionele tegelvergastingsmethode al vele jaren wordt gebruikt en duurzame installaties kan bieden wanneer deze correct wordt gedaan, heeft deze verschillende tekortkomingen in vergelijking met moderne tegelinstallatiemethoden zoals dunne mortel- of tegelkleven. Deze moderne methoden bieden snellere installatie, verminderde materiaalverbruik, verbeterde flexibiliteit en betere prestaties in verschillende substraatomstandigheden.