Eter celulozowy to syntetyczny polimer wytwarzany z naturalnej celulozy poprzez modyfikację chemiczną. Eter celulozowy jest pochodną naturalnej celulozy. Produkcja eteru celulozowego różni się od produkcji polimerów syntetycznych. Jego najbardziej podstawowym materiałem jest celuloza, naturalny związek polimerowy. Ze względu na specyfikę struktury naturalnej celulozy, sama celuloza nie ma zdolności do reagowania z czynnikami eteryfikującymi. Jednak po obróbce czynnikiem pęczniejącym silne wiązania wodorowe między łańcuchami cząsteczkowymi i łańcuchami ulegają zniszczeniu, a aktywne uwalnianie grupy hydroksylowej staje się reaktywną alkaliczną celulozą. Uzyskaj eter celulozowy.
W gotowej zaprawie ilość dodanego eteru celulozowego jest bardzo niska, ale może znacznie poprawić wydajność mokrej zaprawy i jest głównym dodatkiem, który wpływa na wydajność konstrukcyjną zaprawy. Rozsądny wybór eterów celulozowych różnych odmian, o różnej lepkości, różnej wielkości cząstek, różnych stopniach lepkości i dodanych ilościach będzie miał pozytywny wpływ na poprawę wydajności suchej zaprawy proszkowej. Obecnie wiele zapraw murarskich i tynkarskich ma słabą wydajność retencji wody, a zawiesina wodna rozdzieli się po kilku minutach stania.
Retencja wody jest ważną cechą eteru metylocelulozy, a także cechą, na którą zwracają uwagę liczni krajowi producenci suchych zapraw, zwłaszcza ci z południowych regionów o wysokich temperaturach. Czynniki wpływające na efekt retencji wody suchych zapraw obejmują ilość dodanego MC, lepkość MC, drobnoziarnistość cząstek i temperaturę środowiska użytkowania.
Właściwości eterów celulozy zależą od rodzaju, liczby i rozmieszczenia podstawników. Klasyfikacja eterów celulozy opiera się również na rodzaju podstawników, stopniu eteryfikacji, rozpuszczalności i powiązanych właściwościach aplikacyjnych. W zależności od rodzaju podstawników w łańcuchu cząsteczkowym można je podzielić na monoetery i etery mieszane. MC, którego zwykle używamy, to monoetery, a HPMC to etery mieszane. Eter metylocelulozy MC jest produktem po podstawieniu grupy hydroksylowej w jednostce glukozy naturalnej celulozy przez grupę metoksylową. Wzór strukturalny to [COH7O2(OH)3-h(OCH3)h]x. Część grupy hydroksylowej w jednostce jest podstawiona grupą metoksylową, a pozostała część jest zastąpiona grupą hydroksypropylową. Wzór strukturalny to [C6H7O2(OH)3-mn(OCH3)m[OCH2CH(OH)CH3] n]x Eter etylometylocelulozy HEMC. Są to główne odmiany szeroko stosowane i sprzedawane na rynku.
Pod względem rozpuszczalności można je podzielić na jonowe i niejonowe. Rozpuszczalne w wodzie niejonowe etery celulozy składają się głównie z dwóch serii eterów alkilowych i eterów hydroksyalkilowych. Jonowe CMC są głównie stosowane w detergentach syntetycznych, drukowaniu i barwieniu tekstyliów, eksploracji żywności i ropy naftowej. Niejonowe MC, HPMC, HEMC itp. są głównie stosowane w materiałach budowlanych, powłokach lateksowych, lekach, codziennych chemikaliach itp. Stosowane jako zagęszczacz, środek zatrzymujący wodę, stabilizator, dyspergator i środek tworzący film.
Retencja wody przez eter celulozowy: W produkcji materiałów budowlanych, zwłaszcza suchej zaprawy proszkowej, eter celulozowy odgrywa niezastąpioną rolę, zwłaszcza w produkcji specjalnej zaprawy (zaprawy modyfikowanej), jest niezbędnym i ważnym składnikiem. Ważna rola rozpuszczalnego w wodzie eteru celulozowego w zaprawie ma głównie trzy aspekty:
1. Doskonała zdolność zatrzymywania wody
2. Wpływ na konsystencję i tiksotropię zaprawy
3. Interakcja z cementem.
Efekt retencji wody przez eter celulozy zależy od absorpcji wody przez warstwę bazową, składu zaprawy, grubości warstwy zaprawy, zapotrzebowania zaprawy na wodę i czasu wiązania materiału wiążącego. Retencja wody przez sam eter celulozy wynika z rozpuszczalności i odwodnienia samego eteru celulozy. Jak wszyscy wiemy, chociaż łańcuch cząsteczkowy celulozy zawiera dużą liczbę wysoce uwodnionych grup OH, nie jest rozpuszczalny w wodzie, ponieważ struktura celulozy ma wysoki stopień krystaliczności. Sama zdolność hydratacji grup hydroksylowych nie wystarcza do pokrycia silnych wiązań wodorowych i sił van der Waalsa między cząsteczkami. Dlatego tylko pęcznieje, ale nie rozpuszcza się w wodzie. Gdy podstawnik zostanie wprowadzony do łańcucha cząsteczkowego, nie tylko podstawnik niszczy łańcuch wodorowy, ale również wiązanie wodorowe między łańcuchami zostaje zniszczone z powodu zaklinowania podstawnika między sąsiednimi łańcuchami. Im większy podstawnik, tym większa odległość między cząsteczkami. Im większa odległość. Im większy efekt niszczenia wiązań wodorowych, eter celulozy staje się rozpuszczalny w wodzie po rozszerzeniu się sieci celulozowej i wejściu roztworu, tworząc roztwór o wysokiej lepkości. Gdy temperatura wzrasta, hydratacja polimeru słabnie, a woda między łańcuchami jest wypychana. Gdy efekt dehydratacji jest wystarczający, cząsteczki zaczynają się agregować, tworząc trójwymiarową strukturę sieciową żelową i składaną.
Czas publikacji: 06-12-2022