Efekt zagęszczaniaeter celulozyzależy od: stopnia polimeryzacji eteru celulozy, stężenia roztworu, szybkości ścinania, temperatury i innych warunków. Właściwości żelujące roztworu są unikalne dla alkilocelulozy i jej modyfikowanych pochodnych. Właściwości żelujące są związane ze stopniem podstawienia, stężeniem roztworu i dodatkami. W przypadku modyfikowanych pochodnych hydroksyalkilowych właściwości żelujące są również związane ze stopniem modyfikacji hydroksyalkilu. W przypadku MC i HPMC o niskiej lepkości można przygotować roztwór 10%-15%, MC i HPMC o średniej lepkości można przygotować roztwór 5%-10%, a MC i HPMC o wysokiej lepkości można przygotować tylko roztwór 2%-3%, a zwykle klasyfikacja lepkości eteru celulozy jest również klasyfikowana za pomocą roztworu 1%-2%.
Eter celulozowy o dużej masie cząsteczkowej ma wysoką wydajność zagęszczania, a polimery o różnych masach cząsteczkowych mają różną lepkość w tym samym stężeniu roztworu. Docelową lepkość można osiągnąć tylko przez dodanie dużej ilości eteru celulozowego o małej masie cząsteczkowej. Jego lepkość jest w niewielkim stopniu zależna od szybkości ścinania, a wysoka lepkość osiąga docelową lepkość, wymagając mniejszego dodatku, a lepkość zależy od wydajności zagęszczania. Dlatego, aby uzyskać określoną konsystencję, należy zagwarantować określoną ilość eteru celulozowego (stężenie roztworu) i lepkość roztworu. Temperatura żelowania roztworu również spada liniowo wraz ze wzrostem stężenia roztworu i żeluje w temperaturze pokojowej po osiągnięciu określonego stężenia. Stężenie żelowania HPMC jest stosunkowo wysokie w temperaturze pokojowej.
Konsystencję można również dostosować, wybierając wielkość cząstek i wybierając etery celulozy o różnym stopniu modyfikacji. Tak zwana modyfikacja polega na wprowadzeniu pewnego stopnia podstawienia grup hydroksyalkilowych w strukturze szkieletu MC. Zmieniając względne wartości podstawienia dwóch podstawników, to znaczy względne wartości podstawienia DS i MS grup metoksylowych i hydroksyalkilowych, o których często mówimy. Różne wymagania dotyczące wydajności eteru celulozy można uzyskać, zmieniając względne wartości podstawienia dwóch podstawników.
Wodny roztwór eteru celulozy o wysokiej lepkości ma wysoką tiksotropię, co jest również główną cechą eteru celulozy. Wodne roztwory polimerów MC mają zwykle pseudoplastyczną i nietiksotropową płynność poniżej temperatury żelowania, ale właściwości przepływu Newtona przy niskich szybkościach ścinania. Pseudoplastyczność wzrasta wraz z masą cząsteczkową lub stężeniem eteru celulozy, niezależnie od rodzaju podstawnika i stopnia podstawienia. Dlatego etery celulozy o tym samym stopniu lepkości, bez względu na MC, HPMC, HEMC, zawsze będą wykazywać takie same właściwości reologiczne, o ile stężenie i temperatura są utrzymywane na stałym poziomie. Żele strukturalne tworzą się, gdy temperatura jest podnoszona, a występują przepływy wysoce tiksotropowe. Etery celulozy o wysokim stężeniu i niskiej lepkości wykazują tiksotropię nawet poniżej temperatury żelowania. Ta właściwość jest bardzo korzystna dla regulacji poziomowania i ugięcia w konstrukcji zaprawy budowlanej.
W tym miejscu należy wyjaśnić, że im wyższa lepkośćeter celulozy, im lepsze zatrzymywanie wody, ale im wyższa lepkość, tym wyższa względna masa cząsteczkowa eteru celulozy i odpowiadające jej zmniejszenie rozpuszczalności, co ma negatywny wpływ na stężenie zaprawy i wydajność konstrukcji. Im wyższa lepkość, tym bardziej oczywisty jest efekt zagęszczania zaprawy, ale nie jest on całkowicie proporcjonalny. Pewna średnia i niska lepkość, ale modyfikowany eter celulozy ma lepsze działanie w poprawie wytrzymałości strukturalnej mokrej zaprawy. Wraz ze wzrostem lepkości, zatrzymywanie wody przez eter celulozy poprawia się.
Czas publikacji: 28-kwi-2024