Fayans yapıştırmanın geleneksel yöntemi nedir? Ve eksiklikleri nelerdir?

Geleneksel fayans yapıştırma yöntemi, yaygın olarak "doğrudan bağlama yöntemi" veya "kalın yatak yöntemi" olarak bilinir, kalın bir harç tabakasını doğrudan alt tabakaya (beton, çimento levha veya sıva gibi) uygulamayı ve fayansları harç yatağına yerleştirmeyi içerir. İşte geleneksel fayans döşeme sürecinin ve eksikliklerinin genel bir görünümü:

Geleneksel Fayans Yapıştırma Yöntemi:

1. Yüzey Hazırlığı:
   • Harç yatağı ile fayanslar arasında uygun yapışma ve bağ mukavemetinin sağlanması için alt tabaka yüzeyi temizlenir, düzeltilir ve astarlanır.
2. Harcın Karıştırılması:
   • Çimento, kum ve sudan oluşan bir harç karışımı istenilen kıvama getirilir. Bazı varyasyonlar işlenebilirliği, su tutmayı veya yapışma özelliklerini iyileştirmek için katkı maddelerinin eklenmesini içerebilir.
3. Harcın Uygulanması:
   • Harç, kalın ve düzgün bir yatak oluşturmak için eşit şekilde yayılan bir mala kullanılarak alt tabakaya uygulanır. Harç yatağının kalınlığı, fayansların boyutuna ve türüne bağlı olarak değişebilir ve genellikle 10 mm ile 20 mm arasında değişir.
4. Fayansları Yerleştirme:
   • Fayanslar harç yatağına sıkıca bastırılır, böylece tam temas ve kaplama sağlanır. Fayanslar arasında düzgün bir aralık sağlamak ve harç uygulamasını kolaylaştırmak için fayans ara parçaları kullanılabilir.
5. Ayarlama ve Kürleme:
   • Fayanslar yerleştirildikten sonra, harcın belirli bir süre boyunca kürlenmesi ve sertleşmesi sağlanır. Optimum bağ mukavemeti ve dayanıklılığı desteklemek için uygun kürleme koşulları (sıcaklık, nem) korunur.
6. Derz Dolguları:
   • Harç kürlendikten sonra, fayans derzleri bir harç malası veya silecek kullanılarak harçla doldurulur. Fazla harç fayans yüzeylerinden silinir ve harç üreticinin talimatlarına göre kürlenmeye bırakılır.

Geleneksel Fayans Yapıştırma Yönteminin Eksiklikleri:

1. Daha Uzun Kurulum Süresi:
   • Geleneksel kalın yatak yöntemi, harç karıştırma, harç uygulama, fayansları yerleştirme, kürleme ve derz dolgusu gibi birden fazla adımı içerdiğinden, modern fayans döşeme yöntemlerine kıyasla daha fazla zaman ve emek gerektirir.
2. Artan Malzeme Tüketimi:
   • Geleneksel yöntemde kullanılan kalın harç tabakası daha büyük hacimli harç karışımı gerektirir ve bu da daha yüksek malzeme maliyetleri ve israfla sonuçlanır. Ayrıca harç yatağının ağırlığı, özellikle yüksek binalarda yapıya yük ekler.
3. Tahvilin Başarısız Olma Potansiyeli:
   • Uygunsuz yüzey hazırlığı veya yetersiz harç kaplaması, fayanslar ile alt tabaka arasında zayıf yapışmaya yol açabilir ve zamanla bağ kopması, fayansların ayrılması veya çatlamalarla sonuçlanabilir.
4. Sınırlı Esneklik:
   • Kalın harç yatağı esneklikten yoksun olabilir ve alt tabakadaki hareket veya çökmeye uyum sağlayamayabilir, bu da fayanslarda veya derzlerde çatlaklara veya kırıklara yol açabilir.
5. Onarımlarda Zorluk:
   • Geleneksel yöntemle döşenen fayansların onarımı veya değiştirilmesi, genellikle tüm harç yatağının kaldırılmasını ve yeni fayansların yeniden döşenmesini gerektirdiğinden zorlu ve zaman alıcı olabilir.

Geleneksel fayans yapıştırma yöntemi uzun yıllardır kullanılıyor ve doğru yapıldığında dayanıklı montajlar sağlayabiliyor olsa da, ince harç veya fayans yapıştırıcıları gibi modern fayans montaj yöntemlerine kıyasla birkaç eksikliği vardır. Bu modern yöntemler daha hızlı montaj, daha az malzeme tüketimi, gelişmiş esneklik ve çeşitli alt tabaka koşullarında daha iyi performans sunar.