Fayans yapıştırmanın geleneksel yöntemi nedir? Ve eksiklikler nelerdir?

Yaygın olarak “doğrudan bağlanma yöntemi” veya “kalın yataklı yöntem” olarak bilinen karoları yapıştırmanın geleneksel yöntemi, kalın bir harç tabakasının doğrudan substrata (beton, çimento tahtası veya sıva gibi) uygulanmasını ve fayansları gömmeyi içerir. harç yatağına. İşte geleneksel karo kurulum sürecine ve eksikliklerine genel bir bakış:

Geleneksel karo macun yöntemi:

1. Yüzey Hazırlama:
   • Substrat yüzeyi temizlenir, düzleştirilir ve harç yatağı ve fayanslar arasında uygun yapışma ve bağ mukavemeti sağlamak için hazırlanır.
2. Harcı Karıştırma:
   • Çimento, kum ve sudan oluşan bir harç karışımı, istenen kıvamda hazırlanır. Bazı varyasyonlar, işlenebilirliği, su tutmayı veya yapışma özelliklerini iyileştirmek için katkı eklenmesini içerebilir.
3. Harç uygulamak:
   • Harç, bir mala kullanılarak substrat üzerine uygulanır, kalın, düzgün bir yatak oluşturmak için eşit olarak yayılır. Harç yatağının kalınlığı, tipik olarak 10 mm ila 20 mm arasında değişen karoların boyutuna ve tipine bağlı olarak değişebilir.
4. Döşeme karoları:
   • Fayanslar tam temas ve kapsama alanı sağlayarak harç yatağına sıkıca basılır. Fayans aralayıcıları, karolar arasında düzgün bir aralığı korumak ve harç uygulamasını kolaylaştırmak için kullanılabilir.
5. Ayar ve kürleme:
   • Fayanslar yerleştirildikten sonra, harçın belirli bir süre boyunca iyileştirilmesine ve sertleşmesine izin verilir. Optimal bağ mukavemetini ve dayanıklılığını arttırmak için uygun kürleme koşulları (sıcaklık, nem) korunur.
6. Grouting eklemleri:
   • Harç iyileştikten sonra, karo eklemleri bir harç şamandırası veya kabuk kullanılarak harçla doldurulur. Fazla harç karo yüzeylerinden silinir ve harç üretici talimatlarına göre iyileştirilir.

Geleneksel karo macun yönteminin eksiklikleri:

1. Daha uzun kurulum süresi:
   • Geleneksel kalın yataklı yöntemi, modern karo kurulum yöntemlerine kıyasla daha fazla zaman ve emek gerektirir, çünkü harç karıştırmak, harç uygulamak, karoları gömme, kürleme ve harçlama gibi birden fazla adım içermektedir.
2. Artan malzeme tüketimi:
   • Geleneksel yöntemde kullanılan kalın harç tabakası, daha yüksek malzeme maliyetleri ve atıklarla sonuçlanan daha büyük bir harç karışımı gerektirir. Ek olarak, harç yatağının ağırlığı, özellikle yüksek katlı binalarda yapıya yük ekler.
3. Tahvil başarısızlığı potansiyeli:
   • Yanlış yüzey hazırlığı veya yetersiz harç kapsamı, fayans ve substrat arasında zayıf yapışmaya yol açabilir, bu da bağ arızası, karo ayrılması veya zamanla çatlamaya neden olabilir.
4. Sınırlı esneklik:
   • Kalın harç yatağı esnekliğe sahip olabilir ve substrattaki hareket veya yerleşimi barındıramayabilir, bu da fayanslarda veya harç eklemlerinde çatlaklara veya kırıklara yol açabilir.
5. Onarımdaki zorluk:
   • Geleneksel yöntem kullanılarak yüklenen fayansların onarılması veya değiştirilmesi zorlayıcı ve zaman alıcı olabilir, çünkü genellikle tüm harç yatağının çıkarılmasını ve yeni karoları yeniden takmayı gerektirir.

Geleneksel karo yapıştırma yöntemi yıllardır kullanılmış olsa da ve doğru yapıldığında dayanıklı kurulumlar sağlayabilirken, ince ayarlı harç veya karo yapıştırıcılar gibi modern karo kurulum yöntemlerine kıyasla çeşitli eksikliklere sahiptir. Bu modern yöntemler, çeşitli substrat koşullarında daha hızlı kurulum, azaltılmış malzeme tüketimi, gelişmiş esneklik ve daha iyi performans sunar.